Η στιγμή εκείνη που θα τυλιχτούμε με τις κουνουπιέρες, θα σβήσουμε τους φακούς, θα πάψουν οι ομιλίες και θα βυθιστούμε σε όλους του ήχους και τ αρώματα της Αφρικάνικης φύσης..
Η εικόνα αυτή, ή μάλλον η αίσθησή της, με"χτύπησε" σήμερα την ώρα που έτρεχα να προλάβω τις δουλειές βουτηγμένη στην αστική ηχορύπανση και στον ιδρώτα.
Το θέμα ήταν το εξής:
Ζωγράφισε Εσένα, έναν φίλο σου από την Αφρική και ένα ζωάκι της ζούγκλας.
Περίμενα να βγουν τίποτα ψυχοδυναμικά σχέδια αλλά όλα σχεδόν βγήκαν χαρούμενα και γεμάτα απο Αγάπη!
Τους τελευταίους μήνες δουλέψαμε πολύ γύρω από την ιδέα του Send my friend to school.
Kαι τα 300 παιδιά του σχολείου έμαθαν για την σύγχρονη ιστορία της Ρουάντας και φυσικά για το επερχόμενο ταξίδι μου εκεί.
Οι στιγμές μας ήταν πάντα φορτισμένες όταν μιλάγαμε για όλα αυτά.
Αλλά τα παιδιά δεν μένουν μόνο στα λόγια.
Κάνουν πράξη την Αγάπη.
Έτσι ετοιμάσαμε μαζί πολλές ζωγραφιές Αγάπης, που πήραν τη μορφή της τεράστιας γιρλάντας.
Αυτή θα μοιραστεί και θα προσφερθεί σε κάθε ένα από τα σχολεία που θα επισκεφτούμε στη Ρουάντα.
Και ελπίζω να φέρω πίσω μαζί μου και τις ζωγραφιές των παιδιών που θα συναντήσω.
Όποτε βλέπω αυτό το βίντεο μου έρχεται
να κλάψω από τη χαρά.
Αυτός ο χορός τους..οι ακίνητες
κινήσεις...οι πεντατονικές φωνές τους..που
αγγίζουν κάτι βαθύ μέσα μου. Πρότυπο..και
αρχαίο
Τους ζηλεύω. Αλήθεια τους ζηλεύω. Τόσο
ελεύθεροι Στερημένοι αλλά ευτυχισμένοι.
(θέλω να χορέψω!)
Βάζω συχνά στα παιδιά μου στην τάξη
το συγκεκριμένο βίντεο.
Συχνά βγάζουμε τα παπούτσια και
ξυπόλυτοι πάνω στο βρώμικο μωσαϊκό
προσπαθούμε να μιμηθούμε τα βήματα. Και
την ευτυχία τους.
Οι φίλοι στην Αποστολή για τη Ρουάντα
με έχουν βγάλει ..Χορευταρού. Νομίζουν
πως χορεύω συνεχώς. Πως να τους το εξηγήσω
πως έχω χορέψει πολύ λίγες φορές στη
ζωή μου. Δεν εννοώ να χορέψω για να
διασκεδάσω...Να χορέψω για να ..θεραπευτώ...
Μικρό παιδάκι κλειδωμένο, ακίνητο...Πως
να τους εξηγήσω πως δεν μπορώ να αποστηθίσω
βήματα και πως το σώμα δεν με υπακούει.
Ειναι δύσκολο για έναν Δυτικό να χορέψει
σαν κι εκείνους. Σαν παιδιά. Σαν πουλιά.
Σαν αγέρωχα ζώα του τροπικού δάσους. Οι
κινήσεις τους γεννούν εικόνες. Πόσο
ξένες είναι αυτές οι εικόνες σε εμάς
όλους;.
Αλλά το προσπαθούμε Με τα παιδιά μου
το προσπαθούμε
Το δέρμα των ποδιών μας αγγίζει το
έδαφος γυμνό, αφήνουμε το γέλιο μας και
μυστικές αμήχανες ματιές ο ένας στον
άλλον.. Προσπαθούμε μέσα από το τσιμέντο
να νιώσουμε τη ζεστασιά της Μαμάς Γης.(Θα
τα καταφέρουμε; )
Αυτό άρεσε στον μικρό μου Λουκάς της
Δ και ψάχνει συνέχεια ευκαιρίες για να
πετάει τα παπούτσια του . Και ο Αλεξ
έκλαψε ο μικρός μου από χαρά. Ο Βασίλης
προσεύχεται ήδη όπως μου είπε να ανοιχτούν
οι δρόμοι καθώς μεγαλώνει για να πάει
να χορέψει κι αυτός μαζί τους. Κράτα την
προσευχή σου μέχρι να βαρύνει το σώμα
και η φωνή σου , του είπα. Οι παιδικές
ευχές είναι αυτές που πραγματοποιούνται.
6 Ιουλίου θα είμαι κοντά σε αυτούς τους
ευτυχισμένους ανθρώπους...
. 27-Ιουνίου-2014 Η στιγμή εκείνη που θα τυλιχτούμε με τις κουνουπιέρες, θα σβήσουμε τους φακούς, θα πάψουν οι ομιλίες και θα βυθιστούμε σε όλους του ήχους και τ αρώματα της Αφρικάνικης φύσης..
Η εικόνα αυτή, ή μάλλον η αίσθησή της, με"χτύπησε" σήμερα την ώρα που έτρεχα να προλάβω τις δουλειές βουτηγμένη στην αστική ηχορύπανση και στον ιδρώτα.
Είμαι πολύυυυ τυχερός άνθρωπος τελικά!
18-Ιουνίου- 2014 Έχουμε και λέμε. Υψόμετρο 2 φορές η Πάρνηθα. Βροχή.Υγρασία. Υπεροξυγόνωση. Πολύωρο περπάτημα. Ευτυχώς όχι σε υψηλές αφρικάνικες θερμοκρασίες. Θα με βρουν τ` ανάσκελα στη ζούγκλα ή να βάλω και μάσκα οξυγόνου στο back pack;
17-Ιουνίου-2014 Πλησιάζει ο καιρός...
16-Ιουνίου-2014
Ο Θοδωρής έφτιαξε αναρτήσεις στο μπλογκ του με αναλυτικές πληροφορίες για τα πράγματα που θα πάρουμε:
Το ατομικό φαρμακείο: ΕΔΩ
Το σακίδιο και τι θα έχει μέσα: ΕΔΩ
16-Ιουνίου-2014
Σε 19 ημέρες!
Αυτός ο χορός τους..οι ακίνητες κινήσεις...οι πεντατονικές φωνές ..που αγγίζουν κάτι βαθύ μέσα μου. Πρότυπο..και αρχαίο Τους ζηλεύω. Αλήθεια τους ζηλεύω. Τόσο ελεύθεροι Στερημένοι αλλά ευτυχισμένοι. (θέλω να χορέψω!) Βάζω συχνά στα παιδιά μου στην τάξη το συγκεκριμένο βίντεο. Συχνά βγάζουμε τα παπούτσια και ξυπόλυτοι πάνω στο βρώμικο μωσαϊκό προσπαθούμε να μιμηθούμε τα βήματα. Και την ευτυχία τους. Οι φίλοι στην Αποστολή για τη Ρουάντα με έχουν βγάλει ..Χορευταρού. Νομίζουν πως χορεύω συνεχώς. Πως να τους το εξηγήσω πως έχω χορέψει πολύ λίγες φορές στη ζωή μου. Δεν εννοώ να χορέψω για να διασκεδάσω...Να χορέψω για να ..θεραπευτώ... Μικρό παιδάκι κλειδωμένο, ακίνητο...Πως να τους εξηγήσω πως δεν μπορώ να αποστηθίσω βήματα και πως το σώμα δεν με υπακούει. Ειναι δύσκολο για έναν Δυτικό να χορέψει σαν κι εκείνους. Aφού χορευουν σαν παιδιά. Σαν πουλιά. Σαν αγέρωχα ζώα του τροπικού δάσους. Οι κινήσεις τους γεννούν εικόνες. Πόσο ξένες είναι αυτές οι εικόνες σε εμάς όλους;. Αλλά το προσπαθούμε Με τα παιδιά μου το προσπαθούμε Το δέρμα των ποδιών μας αγγίζει το έδαφος γυμνό, αφήνουμε το γέλιο μας και μυστικές αμήχανες ματιές ο ένας στον άλλον.. Προσπαθούμε μέσα από το τσιμέντο να νιώσουμε τη ζεστασιά της Μαμάς Γης.(Θα τα καταφέρουμε; ) Αυτό άρεσε στον μικρό μου Λουκά της Δ και ψάχνει συνέχεια ευκαιρίες για να πετάει τα παπούτσια του . Και ο Αλεξ έκλαψε ο μικρός μου από χαρά. Ο Βασίλης προσεύχεται ήδη όπως μου είπε να ανοιχτούν οι δρόμοι καθώς μεγαλώνει για να πάει να χορέψει κι αυτός μαζί τους. Κράτα την προσευχή σου μέχρι να βαρύνει το σώμα και η φωνή σου , του είπα. Οι παιδικές ευχές είναι αυτές που πραγματοποιούνται.
6 Ιουλίου θα είμαι κοντά σε αυτούς τους ευτυχισμένους ανθρώπους...
14-Ιουνίου-2014 Η φίλη, συνοδοιπόρος-συνταξιδιώτισσα (και συγκάτοικός μου στο σπίτι της οικογένειας στο Μουκο όπου θα φιλοξενηθούμε), είχε συνοδέψει τους εκπαιδευτικους και στο περσινό ταξίδι στην Κένυα και μας μεταφέρει την εμπερία της! http://www.actionaid.org/el/greece/2013/09/steile-philo-mou-skholeio 13-Ιουνίου- 2014
Παρατηρώ στα βίντεο και στις φωτογραφίες, τα πρόσωπα όλων όσων πηγαν στην Αφρική, είδαν και επέστρεψαν στον Δυτικό κόσμο.
Εχουν μια εκφραση...πως να το πω.. κάτι σαν ηρεμία...σαν γλύκα.
Ίσως και λίγη ταπείνωση. 11-Iουνίου 2014
Ο κομπουτεράς της παρέας έκανε κι αυτός το προσωπικό του μπλογκ.
Θα το παρακολούθουμε με ενδιαφέρον.
Το καλό με αυτά τα μπλογκ είναι πως σε βοηθάνε να δειχνεις τα συναισθήματά σου με άμεσο τρόπο. Έχουμε ήδη μπόλικα..
Το μπλογκ του είναι αυτό: ΕΔΩ 10-Ιουνίου-2014 Καλημέρα!!!!!!
(σε 26 μέρες)
Την ερώτηση την ακούω συχνά τους τελευταίους μήνες. Πάντα συνοδεύεται από ένα μειδίαμα. Εκείνο που έχουν οι άνθρωποι όταν νομίζουν ότι λένε κάτι πολύ έξυπνο! Την έχω ακούσει από ανθρώπους που μελετούν τα άστρα και τη ψυχή,από ανθρώπους που κάνουν ταξικούς αγώνες στις πλατείες και στους δρόμους και από αυτούς που διαβάζουν ποίηση και τα έργα τέχνης. Από πολλούς και διάφορους.
Μονο από τα παιδιά δεν την έχω ακούσει. Γιατί εκείνα ξέρουν όλα τα μεγάλα και τα ανθρώπινα που έχουν ξεχαστεί.Εκείνα δεν καταλαβαίνουν αποστάσεις.Ο Κόσμος όλος είναι γειτονιές και είναι φυσικό γι αυτά να θέλουν να παίξουν με τα παιδιά στις δίπλα γειτονιές. Όλα ειναι απτά, μικρά και κοντινά.
-"Μα τι θα πας να κάνεις εκεί; Εδώ δεν έχει Ελληνάκια να βοηθήσεις;". 9-Ιουνίου-2014 Είπε η συνοδοιπόρος Νάσσια Bλέποντας το ντοκιμαντέρ των εθελοντών της ActionAid Hellas που ταξίδεψαν στη Σιέρα Λεόνε, για να αποτελειώσουν ένα σχολείο, να δημιουργήσουν ένα πηγάδι και να βοηθήσουν γενικότερα με όποιον τρόπο μπορούν, μου καρφώνονται κάποιες σκέψεις - τι σχιζοφρένεια θεέ μου, ανάμεσα στη χαρά της προσφοράς και στην ενοχή για κάτι που άθελά σου έχεις συμβάλει να συμβεί - δεν είμαστε όλοι ίσοι... "είμαστε όλοι ένα" (όπως είπε κι η μικρή Αμί) - πού βρίσκεται τελικά η ευτυχία όσων ταξίδεψαν εκεί, αλλά και γενικότερα εν τέλει στη ζωή: να εισπράττεις ανιδιοτελή αγάπη, να νοιώθεις πλήρη αποδοχή, να σου δίνεται η ευκαιρία για δημιουργικότητα. Όλα τα άλλα είναι πίπες. Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε καθένας για τον εαυτό του γρήγορα, προτού όλο μας το είναι (όσα αποκτήσαμε, όσα θελήσαμε, όσα παλέψαμε, όσα μας δυσκόλεψαν, η ματαιοδοξία μας, οι φόβοι μας, ακόμα και τα περιττά εκείνα γαμημένα κιλά μας) μετατραπούν σε ένα σακί κόκκαλα που πιάνουν - δεν πιάνουν ένα κυβικό χώμα. 9-Ιουνίου-2014 Μια ιστορία που θα σε κάνει να πεις Ευχαριστώ για όσα έχεις και για όσα δεν εχεις αλλά μπορείς να αποκτήσεις..
Με θυμώνει, όταν ακούω από κάποιες Ελληνίδες ότι το όνειρό τους είναι να παντρευτούν για να σταματήσουν να εργάζονται. Ναι. Συμβαίνει ακόμα. Μία μου είχε πει πως θέλει να παντρευτεί για να.. "ξεκουραστεί". 'Όχι δεν ήταν λαϊκό κορίτσι αλλά με γαλλικά και πιάνο και πολλά χρόνια ακαδημαϊκών σπουδών στο αντικείμενο εργασίας της.
Είμαι σίγουρη πως καμιά από τις κοπέλες στο Μαλάουι δεν θα μπορούσε να κατανοήσει γιατί ενώ μπορούν οι γυναίκες της δύσης να είναι ανεξάρτητες και αυτόνομες, αντίθετα θυσιάζουν την ελευθερία τους στο βόλεμα του ναρκισσισμού τους ή στη φαντασίωση της αδυναμίας τους.
Οι κοινωνικές κατασκευές τελικά γύρω από το αδύναμο φύλο, είναι ίδιες σε κάθε πολιτισμό.
Μόνο που σε κάποιους, όπως στο Μαλάουι, οι γυναίκες δεν έχουν επιλογή να τις αλλάξουν. Στον δυτικό πολιτισμό έχουν, αλλά δεν το κάνουν.
