Ντανςςςςς!!!!!!!!!!!!

Όποτε βλέπω αυτό το βίντεο μου έρχεται να κλάψω από τη χαρά.

Αυτός ο χορός τους..οι ακίνητες κινήσεις...οι πεντατονικές φωνές τους..που αγγίζουν κάτι βαθύ μέσα μου. Πρότυπο..και αρχαίο
Τους ζηλεύω. Αλήθεια τους ζηλεύω. Τόσο ελεύθεροι Στερημένοι αλλά ευτυχισμένοι.
(θέλω να χορέψω!)
Βάζω συχνά στα παιδιά μου στην τάξη το συγκεκριμένο βίντεο.
Συχνά βγάζουμε τα παπούτσια και ξυπόλυτοι πάνω στο βρώμικο μωσαϊκό προσπαθούμε να μιμηθούμε τα βήματα. Και την ευτυχία τους.
Οι φίλοι στην Αποστολή για τη Ρουάντα με έχουν βγάλει ..Χορευταρού. Νομίζουν πως χορεύω συνεχώς. Πως να τους το εξηγήσω πως έχω χορέψει πολύ λίγες φορές στη ζωή μου. Δεν εννοώ να χορέψω για να διασκεδάσω...Να χορέψω για να ..θεραπευτώ...
Μικρό παιδάκι κλειδωμένο, ακίνητο...Πως να τους εξηγήσω πως δεν μπορώ να αποστηθίσω βήματα και πως το σώμα δεν με υπακούει. Ειναι δύσκολο για έναν Δυτικό να χορέψει σαν κι εκείνους. Σαν παιδιά. Σαν πουλιά. Σαν αγέρωχα ζώα του τροπικού δάσους. Οι κινήσεις τους γεννούν εικόνες. Πόσο ξένες είναι αυτές οι εικόνες σε εμάς όλους;.
Αλλά το προσπαθούμε Με τα παιδιά μου το προσπαθούμε
Το δέρμα των ποδιών μας αγγίζει το έδαφος γυμνό, αφήνουμε το γέλιο μας και μυστικές αμήχανες ματιές ο ένας στον άλλον.. Προσπαθούμε μέσα από το τσιμέντο να νιώσουμε τη ζεστασιά της Μαμάς Γης.(Θα τα καταφέρουμε; )
Αυτό άρεσε στον μικρό μου Λουκάς της Δ και ψάχνει συνέχεια ευκαιρίες για να πετάει τα παπούτσια του . Και ο Αλεξ έκλαψε ο μικρός μου από χαρά. Ο Βασίλης προσεύχεται ήδη όπως μου είπε να ανοιχτούν οι δρόμοι καθώς μεγαλώνει για να πάει να χορέψει κι αυτός μαζί τους. Κράτα την προσευχή σου μέχρι να βαρύνει το σώμα και η φωνή σου , του είπα. Οι παιδικές ευχές είναι αυτές που πραγματοποιούνται.


6 Ιουλίου θα είμαι κοντά σε αυτούς τους ευτυχισμένους ανθρώπους...