Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Απρίλιος 2014

.








5-4-2014
Έστειλα την αίτηση.
Έστειλα το βιογραφικό.
Έκανα τη συνέντευξη.
Και να που 26 Μαρτίου είδα στο mail box μου μια πρόσκληση σε μια κλειστή ομάδα στο facebook με τους εκπαιδευτικούς που θα πάνε στη Ρουάντα.

Εγώ ; Ρουάντα;
Ναι. Εγώ Ρουάντα.

7-4-2014
Είμαι ενθουσιασμένη. Κάθε μέρα και πιο πολύ.
Το ταξίδι για τη Ρουάντα είναι σε 3 μήνες περίπου
Θα αντέξω μέχρι τότε; Ή ροζ καπνός θα αρχίσει να βγαίνει από τα αυτιά μου;
Συγκρατούμαι κάθε μέρα για να μην ανοίξω ένα σακίδιο, ή μια βαλίτσα και να αρχίσω από τώρα να ρίχνω τα πράγματα που θα χρειαστώ.
Δεν το κάνω όμως. Θα ήταν υπερβολικό.( Ή μήπως όχι;).
Αντί αυτού για να κατευνάσω τη....φόρα μου, έφτιαξα μια λίστα με τα πράγματα που θα πρέπει να θυμηθώ, να πάρω, να κάνω , ν` αγοράσω.

Α, ναι! Έφτιαξα κι αυτό το blog!

Ανυπομονώ . Ναι ανυπομονώ. Και ίσως και να φοβάμαι και λίγο.
Και κάθε μέρα κουνάω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη καθώς βουρτσίζω τα δόντια και με ειρωνεύομαι λίγο: “Είσαι τρελή, το ξέρεις;” - λέω χαμογελώντας στον εαυτό μου.
Και καθώς ντύνομαι μετά για να πάω στο σχολείο, ο μικρός αρλεκίνος μέσα μου συνεχίζει τα αστεία. Και ξέρω γιατί το κάνει. Για να κατευνάσει τους φόβους μου.. Για να κάνει τις δυσκολίες και τις αναστολές να μην καταναλώσουν γραμμάριο από όλον αυτό τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία..

Είμαι λίγο τρελή.
Ναι.
Ρουάντα.
Ναι εγώ στη Ρουάντα.

Γιατί όμως;

Δεν έχω φιλτράρει ακόμα τους λόγους που με ώθησαν να δηλώσω επιθυμία για αυτό το ταξίδι..
Ναι δεν έχω φιλτράρει τους εσωτερικούς λόγους. Τους ανύποπτους, ανείπωτους και αχαρτογράφητους λόγους που μας κάνουν κάποιες λίγες φορές στη ζωή μας να ξεπερνάμε τα όρια.
Aν και ήξερα μέσα μου πως θα πήγαινα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο το ήξερα. Έπρεπε να πάω.

Εγώ;
Ρουάντα;

Το ταξίδι αυτό μου δίνει μια αίσθηση μέσα σε όλην αυτή την ανυπομονησία που μοιάζει σα..σα να είναι μια περιήγηση πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί...
Θα αντέξω τις εικόνες ; τους ήχους; την ζωή που υπάρχει εκεί παράλληλα με τη δική μου ζωή;
Προϋπήρχε για τόσα κοινά χρόνια αλλά η Αλήθεια της δεν με άγγιξε ποτέ.;

Δεν με άγγιξε ποτέ.
Θα με αγγίξει όμως τώρα.
Και θα την αγγίξω κι εγώ αυτήν τη ζωή.
Και αν με αλλάξει;

Μα... πάω για να ...αλλάξω τον κόσμο.

Και πως στην ευχή τον αλλάζεις αυτόν τον κόσμο;

Μια φίλη ψυχολόγος είμαι σίγουρη πως θα με κατέτασσε στο σύνδρομο του διαταραγμένου ήρωα.
Όμως δεν μπορώ να είμαι ήρωας.
Σου μοιάζω εγώ για ήρωας;
(Ίσως λίγο στο διαταραγμένος...)
Όμως είναι γεγονός πως δεν μπορώ να αλλάξω το κόσμο.
Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό.

Όμως Επιθυμώ να είμαι εκεί.
Το αισθάνομαι πως είναι “σωστό” να είμαι εκεί.
Για να με αγγίξει εκείνη η ζωή.
Να με αγγίξει και να με αλλάξει.
Εμένα.
Εμένα να αλλάξει.

15-4-2014

Πρίν λίγες μέρες είχαμε την πρώτη Skype συνάντηση με την ομάδα της αποστολής.
Τους άκουγα όλους να μιλάνε για τα κίνητρα που τους ώθησαν να κάνουν αυτό το ταξίδι και βρήκα δικές μου σκέψεις  μέσα στα λόγια τους.
Κάποιος είπε πως δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα πρώτα βράδια γιατί η παρόρμηση να στείλει την αίτηση τον είχε κυριεύσει. Κάποιος άλλος πως δεν ησύχαζε μέσα του παρά μόνο όταν έκανε την αίτηση... Και άλλα ..πολλά εντυπωσιακά...

Σαν ένα κάλεσμα μυστικό. Και μυστήριο. Ένα κάτι σα χρίσμα ..μια φωνή που έπρεπε να ακολουθήσουμε.
Ναι έπρεπε.
Εμείς.
Πρέπει να είμαστε εκεί.

24-4-2014

Και να που τελείωσαν οι διακοπές του Πάσχα.

Ωραία δε λέω. Αλλά φέτος αυτές οι διακοπές είχαν ένα Βάρος.
Πρώτη φορά, μέσα σε όλη αυτήν τη γαστριμαργική σπατάλη,εκείνο το κλασικό: άλλα παιδάκια στη γη δεν έχουν να φάνε, είχε μια άλλη διάσταση. Κάπως προσωπική.
Αυτός ο διδακτισμός των Δυτικών περί σπατάλης της τροφής έχει άλλη διάσταση και βάρος όταν ξέρεις πως σε χώρες όπως στη Ρουάντα , τα παιδάκια δεν έχουν την πολυτέλεια να σπαταλούν τη τροφή ή να την επιλέγουν. Και ευθύνεται εν μέρη αυτός ο Δυτικός κόσμος της αφθονίας γι αυτό το κακό.

Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για ενοχές..
Μόνο για Δράση.

27-4-2014
Αυτές οι διακοπές έκλεισαν με ένα σαββατοκύριακο γεμάτο από συμπυκνωμένη επιμόρφωση γύρω από το θέμα του δικαιώματος των παιδιών στην Εκπαίδευση (κ.α.), από τους ανθρώπους του εκπαιδευτικού τμήματος της Education / ActionAid Hellas.
Συλλέξαμε πληροφορίες, επιδοθήκαμε σε "ανεξέλεγκτο" brain storming, μιλήσαμε για τα στερεότυπα γύρω από τους ανθρώπους της Αφρικής, τους κώδικες δεοντολογίας στη συγκέντρωση πληροφοριών, φωτογραφιών κ.α.
Πολύ χρήσιμα όλα για την Αποστολή στη Ρουάντα.
Έμαθα πολλά που δεν ήξερα, όπως ότι η ελληνική Action Aid, είναι το μοναδικό παράρτημα στον κόσμο που δίνει την ευκαιρία στους ανάδοχους να επισκεφτούν τα "παιδιά τους", και που οργανώνει ερευνητικές αποστολές-ταξίδια με μάχιμους εκπαιδευτικούς με σκοπό την παραγωγή πρωτότυπου υλικού που θα χρησιμοποιηθεί στο ελληνικό σχολείο (και εκτός συνόρων).
Mια σκέψη με κυριαρχεί. Έχει νόημα 5 δάσκαλοι από ενα κράτος που καταρρέει οικονομικά να ωφελήσουν, μιά άλλη χώρα που "πάσχει";
Μπορούν 5 δάσκαλοι, ξέρετε, από εκείνους τους βαρετούς Δημόσιους υπάλληλους, τους τετριμμένους.. τους άχρωμους γκρινιάρηδες προλεταρίους, τους επιφορτισμένους με κακά στερεότυπα, να ..αγγίξουν τον Κόσμο;
Και τι όφελος θα έχει αυτό για τους μαθητές τους;
Το αποτέλεσμα και ο χρόνος θα δείξουν εαν οι πράξεις μπορούν να γίνουν συνήθεια και να καθιερώσουν μια νέα κουλτούρα που τόσο επιθυμούμε.
Αλλά λένε πάλι για εκείνο το μικρό πέταγμα της πεταλούδας που μπορεί να ενεργοποιήσει μια μεγάλη καταιγίδα.
Αλλά από μόνο του το εγχείρημα αυτό, νομίζω δείχνει την πρόθεση μιας Αλλαγής στο εσωστρεφές ελληνικό σχολείο. Μια αποφασιστική δράση-κίνηση να γίνουμε Μάρτυρες μιας Άλλης πραγματικότητας και να μεταφέρουμε το συναίσθημα και την εμπειρία μας στους μαθητές μας.
Ένας Ανοικτός στον Κόσμο Δάσκαλος, όπου με τη Δράση του νομιμοποιεί το δικαίωμα και το Όνειρο στα παιδιά να αισθανθούν και εκείνα πως δεν υπάρχουν ανυπέρβλητα σύνορα για να κρατούν τους ανθρώπους μακριά.
Ένας μαθητής που αισθάνεται κομμάτι του κόσμου.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου