Αποστολή στη Ρουάντα. Μέρος 2ο. Muko-Muguli Primary School

Μπήκαμε στο Muko. Κατευθυνόμαστε προς το Muguli Primary school.
Ο δρόμος πολύ δύσκολος....
Άνθρωποι έτρεχαν από παντού για  να μας υποδεχθούν.
Τα χωματένια δρομάκια πλημμύρισαν από τη λέξη: Μουζούνγκο! Μουζούνγκο!
Οι Παράξενοι λευκοί ήταν εδώ.

 
 

Εκεί λίγο πριν μπούμε στο χώρο του σχολείου, 'όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο, είχαμε ένα καλό συναπάντημα.
Ένας μικρός θαρραλέος μπόμπιρας άπλωσε το χέρι να με αγγίξει..

Βίντεο:

Και να το σχολείο..

Ακούσαμε τη μουσική από μακριά... Αυτό που είδαμε έκανε τα μάτια μας να τρέχουν σα βρύσες..

Ότι μέχρι χθες βλέπαμε στο ίντερνετ, το βλέπαμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας στην πραγματικότητα.

Μάλιστα είχε στηθεί για εμάς μονο.

Τόση η ταραχή μας που δυστυχως δεν εγιναν οι σωστές ρυθμίσεις για να αποτυπωθεί στο βίντεο..

Μετά ανέλαβε η Νάσσια, η θεατρολόγος της παρέας μας.

Έγινε το έλα να δεις..

Μετά εκείνα μας τραγούδησαν.

Παντού παιδιά. Το Muguli School αν θυμάμαι καλά ειχε περίπου 800 παιδιά και 17 δασκάλους!

Mας αγκάλιασαν με αγάπη...

Πήγαν να μας πνίξουν από αγάπη για την ακρίβεια!

Γνωρίσαμε τους εκπαιδευτικούς και το διευθυντή του σχολείου.

Του δώσαμε τα δώρα μας (μπάλες, τρόμπα, κιμωλίες, μπογιές και τις ζωγραφιές των μαθητών μου)

Ο διευθυντής τα έδειξε στα παιδιά και αυτά ζητωκράυγαζαν από ενθουσιασμό.

Μπήκαμε στις αίθουσες όπου παρατηρήσαμε πως τα εποπτικά μέσα ήταν ζωγραφισμένα από τους εκπαιδευτικούς, πάνω σε απλό χαρτί..

 ..ή πάνω σε συνθετικά σακιά..

Μπήκαμε στις τάξεις και παρακολουθήσαμε μαθήματα όπως: μαθηματικά, κοινωνικές επιστήμες, αγγλικά, Φυσική και Πληροφορική (ναι, οι θαρραλέοι δάσκαλοι δίδασκαν πληροφορική χωρίς υπολογιστές).

Στο μάθημα των μαθηματικών

Στο μάθημα των κοινωνικών επιστημών τα παιδιά μαθαίνουν τα δικαιώματά τους.

Στα διαλείμματα παίξαμε μαζί τους.

Εγώ τρόμαξα όταν είδα έναν μπόμπιρα να σκαρφαλώνει σε ενα δεντρο. Αυτός γέλασε μαζί μου και όσο εγω τον καλούσα να κατέβει, τόσο εκείνος ανέβαινε. Γελούσαν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά με την ανησυχία μου.

Δεν μας άφησαν ούτε λεπτό μόνους. Παντού παιδιά.

Παντού παιδιά και μάτια που μας περιεργάζονταν από την κορφή μέρχρι τα νύχια!

Την ώρα που φεύγαμε, η Κατερίνα προσπάθησε να μάθει σε κάτι εξωσχολικά νήπια το τραγουδάκι με τον Λαγό. Προσπάθησαν τόσο πολύ να το μάθουν!

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο γεμάτοι. 

Επιφορτισμένοι με βαριά συναισθήματα και την αγάπη αυτών των παιδιών.

Ήδη, από το πρώτο κιόλας σχολείο, είχαμε ξεκάθαρη εικόνα για το είδος του προβλήματος της εκπαίδευσης στη Ρουάντα.

Από ότι μας είπαν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, σχεδόν 90% των παιδιών σε αυτην τη χώρα έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση.

Αλλού ειναι το πρόβλημα.

Αλλά αυτά τα "ψιλά" γράμματα θα σας τα πω σε επόμενη ανάρτηση..

Αποστολή στη Ρουάντα. Οδοιπορικό. Μέρος 1

Και να που έφτασε η 6η Ιουλίου.

Και η πρώτη φωτογραφία τραβήχτηκε  στο Ελευθέριος Βενιζέλος....

Θα ακολουθήσαν πολλές άλλες.
 Χιλιάδες για την ακρίβεια.

Αλλάξαμε 3 πτήσεις. Αθήνα-Κάιρο-Αιθιοπία-Κιγκάλι.

Κάπου 19 ώρες.
Μόνο.

Το σίγουρο είναι πως δεν βαρεθήκαμε στα αεροπλάνα.
Ούτε οι συνεπιβάτες μαζί μας...

         

Ο κόσμος ήταν όμορφος και από ψηλά..

Η Κρήτη μας...

Η Αίγυπτος... Μια περιοχή καλυμμένη από άμμο. Μα είναι παράξενο....μια τεράστια έκταση όπως το Κάιρο και όμως να καλύπτει τις ανάγκες της σε νερό χωρίς δυσκολία.Έβλεπες εκεί στο πουθενά σε τεράστιες εκτάσεις άμμου, να ξεπετάγονται καταπράσινες εκτάσεις από καλλιέργειες.

Παράξενο. Πως γίνεται την ίδια στιγμή μια καταπράσινη χώρα όπως η Ρουάντα και οι άνθρωποί της να υποφέρουν από την έλλειψη νερού;

Αυτό το ερώτημα θα απαντηθεί στις επόμενες ημέρες.

Κάποιοι στο αεροδρόμιο του  Καΐρου αισθάνθηκαν σα στο σπίτι τους.

Άλλοι πήραν έναν (μπορεί και δύο) υπνάκους.

   

Γεγονός είναι πως οι υπάλληλοι των Duty free μας αγάπησαν και φήμες λένε πως θα  θυμούνται για πάντα τη στιγμή που μας συνάντησαν.

Πολύ ενδιαφέρον είχε η παραμονή μας στο αεροδρόμιο της Αντις Αμπέμπα.

Προσφέρθηκε πληθώρα διαφορετικών δραστηριοτήτων για να απασχοληθούν τα μέλη της Αποστολής μας, όπως για παράδειγμα:

..να έρθουν σε στιγμές κατάνυξης σε προσφερόμενο Prayer room που υπήρχε εκεί.

Αν δεν είχες καλό κονέκτιον με τον Ύψιστο, μπορούσες απλά να πάρεις ένα υπνάκο στις αναπαυτικές Σεζ λονγκς του αεροδρομίου, οπου και θα είχες πολλές ευκαιρίες για καλό κονέκτιον με μελαψούς κυρίους με χρυσά ρολόγια.

Και αφού λοπον ξεκουραζόσουν, μπορούσες να χρησιμοποιήσεις τις υπέρ λουξ τουαλέτες του αεροδρομίου όπου η καινοτομία τους ήταν ότι σου προσέφερε άπλετη θέα σε σπάνια χλωρίδα και πανίδα.

Τα άγνωστης ταυτότητας αποχετευτικά αντικείμενα που βλέπετε παρακάτω, ήταν τοποθετημένα σε εμφανή σημεία του ΒεΣέ.

Εικαστικά Ινσταλέτιονς που θύμιζαν κουβάδες, ήταν τοποθετημένα παντού στο αεροδρόμιο της Αιθιοπίας.

Φτάσαμε τελικά στο Κιγκάλι όπου πραγματικά ήταν μια πολύ όμορφη πόλη με πολύ ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους.
Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και πήγαμε για την πρώτη μας συνάντηση με τους υπεύθυνους της Action Aid Rwanda.

Έκει γνωρίσαμε πολλά μέλη του παραρτήματος, τους συνοδούς-μεταφραστές μας-στη φωτογραφία είναι ο καταπληκτικός Μισέλ- και την καταπληκτική διευθύντρια του τμήματος την κ. Josephine.
Συγκλονιστική ήταν η μαρτυρία της σχετικά με τη Γενοκτονία.

-Πως καταφέρατε να ξεχάσετε όλο αυτο το κακό που σας έκαναν; Να συνεχίσετε να ζείτε με τους δολοφόνους των αγαπημένων σας προσώπων; ..ρώτησα.

- Συγχωρήσαμε. Αλλά δεν ξεχάσαμε, είπε. Αλλά δεν είχαμε επιλογή για κάτι άλλο. Η χώρα είχε μηδενίσει. Είχαν χαθεί όλα. Και είχαμε τη γνώση και την εμπειρία πως εμείς οι ίδιοι  τη χαλάσαμε αφού στράφηκε αδερφός εναντίον αδερφού. Κι αφού τη χαλάσαμε εμεις, εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε  να αναλάβουμε κξαι την ευθύνη να την αναστήσουμε.  Και συνεχίζουμε . Απλά δεν είχαμε περιθώριο για κάτι άλλο. Η πικρία δεν χώραγε εδώ. Δεν ειχαμε χρόνο γι αυτήν".

- Θα πάρω το μήνυμά σας στην Ελλάδα, της είπα. Αυτό το "Εμείς" είναι ένα μήνυμα που χρειάζεται η χώρα μου σε αυτούς τους καιρούς της Κρίσης".

Και με αυτά και με τα άλλα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια για να φάμε το πρώτο μας δείπνο στην Ρουάντα, να πάρουμε τα Μάλαρον  και το Deet μας, να κάνουμε την πρώτη μας συγκέντρωση-συζήτηση και για να ξεκουραστούμε.

Το πρώτο μας Δείπνο είχε ενδιαφέρον.
Ν-γκόλο πουλέ. Κοτόπουλο και πουρές-σάλτσα από κασάβα και διάφορα λαχανικά από τη Ρουάντα.
Ήταν όσο νόστιμο..φαίνεται στη φωτογραφία.

Και παρήγγειλαν σχεδόν όλοι εκεινο το βράδυ.
Το φάγαμε ωστόσο.
Πεινούσαμε απερίγραπτα..

Και με το Ν-γκόλο Πουλέ, έκλεισε η δεύτερη μας ημέρα της Αποστολής.

Την επόμενη, όπως και σε όλες τις μέρες της αποστολής, ξυπνήσαμε κατα τις 6.

Φάγαμε πρωινό που ευτυχώς δεν ήταν παραδοσιακό όπως το χθεσινό δείπνο μας.
Καταναλώθηκαν απίστευτες ποσότητες από εξωτικά φρούτα όπως ήταν αναμενόμενο.

Τα τζιπ φορτώθηκαν , αποχαιρετίσαμε το Κιγκάλι και ξεκινήσαμε για το Μουσάνζε, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ρουάντα.

Συνοικίες και εμπορικά κέντρα έξω από το Κιγκάλι.

Εκεί είχαν μοτο-ταξί.
Οι οδηγοί τους οδηγούσαν κάπως..υπομανιακά.. μπορώ να πω.
Τόσο όσο και οι οδηγοί των τετράτροχων ταξί.
Είχαμε κάποιες εμπειρίες με φουλ ..αδρεναλίνη...

Έξω από το Κιγκάλι εβλεπες πράσινους λόφους παντου.

Και ανθρώπους να περπατάνε σε όλο το μήκος της "εθνικής" οδού.
Από ότι μάθαμε στη συνέχεια μπορεί κάποιος να περπατάει κάθε μέρα μέχρι και 2 ώρες για να πάει και άλλες τόσες για να επιστρέψει από τη δουλειά του καθώς ένα εισιτήριο αστικής συγκοινωνίας μπορεί να κοστίζει το 1/3 του μεροκάματου.

Πάρτε μια γεύση από το παρακάτω βιντεο:

Στο δρόμο κάναμε μια μικρή στάση για..καφέ.

Καφέ δεν είχε, παρά μόνο αναψυκτικά και Πόριτζ (κάτι σα Νγκόλο για πρωινό).

Βρήκα αυτά τα τυροπιτάκια με έναν πολύ πικάντικο κιμά μέσα. Τα έφαγα.
Όλα καλά. Το Imodium συνεχίζει να βρίσκεται αχρείαστο στο σακίδιο.

Και μετά από 2 ώρες διαδρομή, αισίως μπήκαμε στη Μουσάνζε, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη μετά το Κιγκάλι.

Και αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο Virunga hotel, ξαναμπήκαμε στα τζιπ για να βρεθούμε στο Μούκο, στην περιοχή όπου είχε οριστεί απώτερος στόχος της αποστολής.

Και εδώ είναι το κατάλληλο σημείο για να τελειώσει το 1ο μέρος τους Οδοιπορικού στη Ρουάντα.