Οι χωματένιοι άνθρωποι της Αφρικής

Οι χωματένιοι άνθρωποι της Αφρικής

12-7-2014
.....
Είμαι στο ξενοδοχείο και γράφω.
Μόλις επιστρέψαμε από το χωριό και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή στην Ελλάδα.
Ένα μαύρο υγρό από χώμα βγαίνει από τη μύτη μου.. Ο λαιμός μου με γρατζουνάει.
Είναι που έχω μέσα μου την σκόνη από το χώμα που αναπνέουν και εκείνοι.
Και τα παιδιά.

Το στομάχι μου ανακατεύεται.

Είμαι κουρασμένη... Θεέ μου πόσο κουρασμένη..
.........

13-7-2014

Γράφω αυτές τις γραμμές ενώ είμαι στο αεροδρόμιο της Αντίς Αμπέμπα και προσπαθώ να σκεφτώ. Πάντα η βαβούρα του κόσμου με βοηθούσε στη σκέψη, μα με αυτές τις γραμμές στο πληκτρολόγιο, μοιάζει σα να προσπαθώ να κερδίσω χρόνο.
Το κεφάλι μου βουίζει από τις πολλές εικόνες. Πως να τις βάλω στη σειρά για να μιλήσω για κάθε μια από τις στιγμές που έζησα και είχαν νόημα. Όλες είχαν νόημα.
Και το νόημα βαρύ. Με βασανίζει σα να έχουν εισβάλει μέσα μου μιλιούνια από τοξικές μέλισσες .

Ναι την ξέρω την απάντηση πια.

Τόσα πολλά τα πρόσωπα που αγάπησα εκεί και μου λείπουν ήδη.
Σαν πανσπερμία μοιάζουν .
Χάνονται στον άνεμο.. ταξιδεύουν σαν άρωμα, αλλά με πλημμυρίζουν. Σταθερά αλλά πάντα σε κίνηση, στοιχειώνουν τις σκέψεις την ημέρα και τα όνειρα τη νύχτα.

Για να μη χάσω το μυαλό μου, όλα τα πρόσωπα γίνονται ένα. Αυτό έχει τα γλυκά μάτια των παιδιών, το κουρασμένο χαμόγελο των γυναικών. Έχει τη σπίθα και την ένταση που συναντούσες στα πρόσωπα των αντρών.
Όλες οι εικόνες χώρεσαν σε αυτό το ένα πρόσωπο. Ένα σχήμα. Ένα σουλούπι. Ένα όνομα. Μια αίσθηση. Μια αίσθηση παρουσίας.
Θα είναι μαζί μου πια σε όλες τις ημέρες της ζωής μου.
...
Πως να βάλω τώρα σε τάξη μέσα μου τους λόγους που με ώθησαν τελικά για να βρεθώ εκεί.
Γιατί; Τι θα αλλάξει. Και τι άλλαξε;
Ναι.
Τώρα ξέρω .
Πόσο ασήμαντη είμαι. Πως το παιχνίδι έχει στηθεί εδώ και καιρό . Εδώ και πολλά χρόνια. Αιώνες χτίζεται το στερεότυπο του κατώτερου ανθρώπου της Αφρικής.
Τόσο περίτεχνα και συστηματικά που και οι ίδιοι το έχουν αφομοιώσει.
......
Οι εικόνες που είδα με ξάφνιασαν. Γιατί πράγματι είδα ανθρώπους φτωχούς αλλά ανήμπορους να επινοήσουν την ευημερία τους. Ναι την επινοείς την ευημερία σου. Πεισμώνεις όταν θες να την βρεις. Χτυπάς τα πόδια, τα χέρια, το κεφάλι σου..χτυπάς και άλλους, εκείνους που θα σε εμποδίσουν να τη βρεις.

Είδα ανθρώπους ανήμπορους να ομορφύνουν τη φτωχική τους ζωή. Είδα πλίνθινα σπίτια σκονισμένα, αυλές ακατάστατες και άβολες Βρώμικα πλαστικά μπιτόνια για το νερό. Άγευστες νερόβραστες τροφές. Δυο πέτρες για κουζίνα. Και χώμα. Χώμα παντού. Γύρω τους, πάνω τους, μέσα τους. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μέσα στο χώμα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι χωματένιοι.

Αναπόφευκτα μου έρχονται στο νου ιστορίες φτώχειας από τη γιαγιά μου. Οι παστρικές αυλές, οι ασβεστωμένες στα ελληνικά χωριά. Το στολισμένο κανάτι με το νερό από το πηγάδι της γειτονιάς. Τα παστά τρόφιμα για τους καιρούς της φτώχειας. Οι 200 διαφορετικές πίτες με τα χόρτα που μάζευε από τα χωράφια. Τα μυρωδικά από την αυλή που νοστίμιζαν τις άγευστες τροφές. Τις γλάστρες με τους βασιλικούς που το άρωμά τους συντρόφευε τους κουρασμένους αγρότες στον ύπνο τους. Τη γιαγιά να πλέκει με βελονάκι ένα σεμέν για να στολίσει τον καμένο ξυλόφουρνο.
Με την τάξη και την ομορφιά σαν να προσπαθούσαν να ξεγελάσουν τη φτώχεια τους.

Εκεί.; Η φτώχεια αιωρείται πάνω από τα κεφάλια.
Μπερδεύεται μέσα στους κόκκους της σκόνης και εισβάλει παντού
Σαν κατάρα. Σαν σκια.
Και αυτήν τη φτώχεια την έχουν αγκαλιάσει.

Όλα τα πρόσωπα της Αφρικής ενώθηκαν μέσα μου στην αίσθηση ενός μόνο προσώπου.
Κι αυτό έμοιαζε με το αδύναμο ζώο της αγέλης..
Το ανήμπορο παιδί της τάξης,
Την εξουθενωμένη γυναίκα κάτω από την παλάμη ενός άντρα
Τον ανάξιο πρόσφυγα που ψάχνει για τροφή στα σκουπίδια.
Αφημένο αυτό το πλάσμα ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό στην ανυπαρξία και στην προσμονή της Σωτηρίας του από κάποιον άλλον.

Ποιον περιμένουν;

Κάποιον...άλλον... πιο δυνατό, πιο όμορφο, πιο πλούσιο, πιο ισχυρό.

Κάθονται εκεί..κάτω στο χώμα και περιμένουν.

Είδες πόσο κακό έκανε ο υπέροχος Δυτικός πολιτισμός μας; Ό δικός μας πράος Θεός ήταν το καλύτερο ψυχοτρόπο για να επί σφραγίσει αυτήν την ανάξια εικόνα του εαυτού τους που τόσο περίτεχνα στήθηκε για να πλουτίσουν κάποιοι από αυτήν την πλούσια Γη.
Και ξέρεις..τον συμπαθώ τον Λευκό Θεό, άλλα όχι όταν γίνεται εργαλείο δουλοποίησης των ανθρώπων.
.....
Μα γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν φωνάζουν;
Ήθελα να πιάσω τα κεφάλια τους, να βάλω τις παλάμες μου γύρω από τα πρόσωπά τους..και να ουρλιάξω:
Σταματήστε να αποδέχεστε την ανέχεια.
Δεν είστε φτιαγμένοι γι αυτό.
Σας είπαν ψέματα.
Σας εξαπάτησαν.

Αυτοί οι λευκοί Μεσσίες σας έφεραν εδώ που είστε.
Δείξτε τους πόσο όμορφοι..πόσο υπέροχοι και ανώτεροι είστε.. Τρίψτε του στη μούρη πως από εσάς ξεκίνησε η ζωή και πως αν δεν σας είχαν κακοποιήσει, εσείς , (ΝΑΙ, ΕΣΕΙΣ!) θα είχατε κατακτήσει η Γη.
...
Οι άνθρωποι της Αφρικής χωράνε όλοι σε ένα πρόσωπο.
Σε μια αποθαρρυμένη ψυχή, που μαζί με τη γη, της άρπαξαν την υπερηφάνεια, την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση του Εαυτού.
Τώρα ξέρω.

Πως αν είναι να αλλάξει κάτι, θα αλλάξει όχι με Θεούς και φιλανθρωπίες.

Αλλά μόνο εάν όλοι εμείς μιλήσουμε για την Αλήθεια τους.