Εκείνος ήταν μαζί μου

15-7-2014
Ήταν μαζί μου κάθε λεπτό.
Και έγραψε το παρακάτω κείμενο για εμένα.

Πως να μην τον αγαπάς;

"Την παρατηρώ απο τις φωτογραφίες. Είναι θλιμμένη μα χαμογελά, είναι θυμωμένη αλλά χαρούμενη. Τα μάτια της άυπνα μα γελαστά. Το γέλιο της βγαίνει δειλά στο φακό γιατί μέσα της παλεύει. Παλεύει με τα στερεότυπα, με την πραγματικότητα, με το ουτοπικό σύνδρομο στέρησης του δυτικού "πολιτισμού", με την αποτυπωμένη στο DNA του ανθρώπου αρχέγονη σοφία.
Θέλω να την αγκαλιάσω, να αγκαλιάσω όλο το Μούκο, τη mama Emmaculate, τα τυμπανισμένα παιδάκια με τα βρώμικα ρούχα και το πεντακάθαρο βλέμμα. Να μιλήσω στα οικόσιτα ζώα και να αφουγκραστώ τα άλλα, τα κρυμμένα πισω απο τα δαση και τα μπανανόφυλλα. Να τους κουβαλήσω ενα μπετόνι νερό, να τους δείξω πως φτιάχνουν ψωμί ζωής απο το αποξηραμένο καλαμπόκι και πως βράζουν το αυγό.
Να πούμε τραγούδια καθισμένοι γύρω απο το μικρό φακό που μας θυμίζει πόσο ανελέητα σκοτεινή είναι η νύχτα. Να τους μάθω, να με μάθουν. Να τους τραγουδήσω με το μαντολίνο μου κάτι που δε θα έχουν ξανακούσει και να τραγουδούν κι αυτοί μαζί μου, όπως μπορούν. Η ψυχή είναι ίδια παντού, ελεύθερη, καθαρή.
Στην αγκαλιά μου γεννιούνται χίλιες στιγμές αγάπης. Όσα είναι και τα χαμογελαστά παιδιά που ξεπετάγονται πίσω απο τα καλάμια.
Πήγα κι εγώ εκεί τελικά, μέσα στο σακιδιο της, μέσα στο κουρασμένο της σώμα, μέσα στα μαύρα, σκονισμένα απο το κοκκινόχωμα του Μούκο, μαλλιά της".
(από Νίκος Κατσικάνης)

φωτογραφία: Έλενα Καραγιάννη,2014/Muko Rwanda